The Ethics of Al-Fârâbî: The Highest Good and The Means of Realizing It

En yüksek iyinin ne olduğu sorusu, Sokrates ve halefleri Platon Aristoteles’e kadar uzanan kadim bir tartışmaya işaret eder. Fârâbî de başta siyasete ilişkin olanlar gelmek üzere çoğu eserinde bu temel sorunu irdelemiştir. İnsan için en yüce hem dünyada öteki gerçek mutluluğa ulaşmak olduğuna etmiştir. Gerçek ancak hakiki felsefeyle, iyiliğin güzelliğin kaynağı olan Tanrı’yı bilmekle erdeme uygun yaşamla ulaşılabileceğini belirtmiştir. görüşleriyle mutluluğun hikmet sahibi, bilgi-eylem ilişkisini kuran filozof, peygamber, yönetici bilge kişilerce kazanılabileceğini göstermektedir. Öte yandan Fârâbî’de mutluluk erdemli eylemleri yapmakla mümkün gibi insan ölümsüzlük yine metafizik bilgide saklıdır. Dolayısıyla maddeye bağlı ruhların kaderi maddenin gibidir. Onlar ölümsüz mutlu olmayacaklardır. Sonuç olarak Fârâbî’nin ahlâk kuramının özü akli ahlâki alanda kişinin tam kendini gerçekleştirmesi, bütün güç yeteneklerini mükemmelleştirmesi esasına dayanır. ahlâkta ortaya koyduğu görüşler farklı açılardan değerlendirilip eleştirilebilir. Buna karşın felsefesi olmak akla iradeye dikkat çekmekte bunları temellendirmeye çalışmaktadır.